wtorek, 12 maja 2020

Nr 20: 2017 Ford Focus Sedan 1,6 Ti-VCT Zetec-SE Trend

1. Czym jest?

Z Focusem miałem już w życiu kilka „okazji”. O mały włos nie stałem się swego czasu posiadaczem pierwszej generacji tego auta w wersji kombi, a potem przynajmniej trzykrotnie „romansowałem” z typowo przedstawicielskimi egzemplarzami jego drugiej generacji przed i po faceliftingu. Już wtedy wnętrze Focusa zrobiło na mnie wrażenie „plastik-fantastik” i, jak się potem okazało, nadal pozostało to cechą kompaktowego Forda.

Focus zastąpił w 1998 roku niezwykłe popularnego i osławionego Escorta. Stylistyka pierwszej generacji, utrzymana w nurcie nazwanym „New Edge Design”, była prawdziwym „wow” jak na owe czasy. Ponadto Focus CW170 zasłynął z niezwykle dobrze zestrojonego zawieszenia, a doceniono go tytułem COTY 1999 (Car Of The Year). Focus pierwszej generacji był dostępny praktycznie na całym świecie, włącznie z wersją dostosowaną na rynek NA (North America), produkowaną w USA i Meksyku oraz nagrodzoną tytułem NACOTY 2000.

Druga generacja Focusa została pokazana światu w 2004 roku i bazowała na globalnej platformie C1, którą dzieliła z Volvo C30/S40/V50/C70 i Mazdami 3/5/Premacy (niezła rodzinka). Focus II był dostępny w pełnej palecie wersji nadwoziowych: hatchback 3d i 5d, sedan, kombi, coup-cabrio, minivan C-MAX oraz spokrewnionym SUV Kuga (C394). Tym razem wersja NA była całkiem oddzielnym autem z bardzo kontrowersyjną stylistyką, ale za to dostępną również w wersji coupe.

Focus trzeciej generacji, którego pokazano na salonie w Detroit w 2010 roku okazał się jeszcze bardziej światowym autem (strategia „One Ford”). Prócz Niemiec i USA produkuje lub produkowano go również w Chinach, Rosji, na Tajwanie i w Tajlandii oraz w Argentynie.

Obecnie w salonach sprzedaży dostępna jest już czwarta generacja Focusa, która poza Niemcami produkowana jest również w... Chinach, skąd trafia na rynki Azji, Australii i Oceanii oraz obu Ameryk.

2. Jak wygląda?

Ford Focus Sedan to ulubione nadwozie w Rosji i USA. Po faceliftingu przeprowadzonym w 2014 roku Focus upodobnił się do większego Mondeo/Fusion i otrzymał przednią część nadwozia kojarzącą się wielu ze stylistyką Astona Martina. Do tego kolor Magnetic, którym pomalowano ten właśnie egzemplarz powodował, że w zachodzącym słońcu samochód wyglądał po prostu ładnie.

3. Jakie ma wnętrze?

Wnętrze Focusa jest o wiele bardziej ekstrawagancko wystylizowane aniżeli wnętrza Golfa, Octavii, czy Astry. Niestety w udostępnionej nam konfiguracji odpychało mnie morze czerni, rozlewające się po całej desce rozdzielczej (typowe dla flotowego wyposażenia Trend), które tylko nieznacznie upiększały nieliczne wstawki w kolorze srebrnym. Urzekło mnie zaś błękitne podświetlenie wskaźników i wyświetlaczy. Co ciekawe Ford nadal stosuje klasyczne wskaźniki temperatury cieczy chłodzącej i poziomu paliwa z wskazówkami zamiast ciągu gasnących diod. Nieco rozbawiły mnie za to specyficzne szerokie i mięsiste rolki pokręteł otwierania i zamykania nawiewów. Na plus należy z całą pewnością zaliczyć stosunkowo duże lusterka boczne.

Rozglądając się jeszcze wokół stanowiska kierowcy odnalazłem dwa fajne i użyteczne rozwiązania. Pierwsze to dwie szczeliny na karty lub bilety parkingowe między dźwignią zmiany biegów a prawym kolanem kierującego, czyli tam gdzie najczęściej szuka się dla nich miejsca. Drugim była półka na napoje w tunelu środkowym z dwoma przesuwnymi poprzeczkami, dzięki czemu otwór na kubek, puszkę, czy butelkę można było dopasować idealnie do jej rozmiarów. Zapewne niektórych ucieszy również fakt, iż w aucie pozostała klasyczna dźwignia hamulca pomocniczego. Zadzierając głowę ku górze można zobaczyć po fordowsku rozwiązane oświetlenie wnętrza. Czy tylko mi czegoś brakuje pomiędzy daszkami przeciwsłonecznymi?

Jeśli chodzi o bagażnik to był on więcej niż wystarczający, wszystkie blachy od wewnątrz były pokryte tapicerką i tworzywem, a klasyczne zawiasy chowały się stosunkowo blisko bocznych ścian bagażnika, co ogranicza ryzyko zgniecenia przez nie miękkich bagaży przewożonych wewnątrz. Jedynym problemem było to, jak daleko sięga dolna krawędź tylnej szyby. Jej znaczne pochylenie i wydłużenie może i poprawia linię auta, ale też skutecznie zmniejsza otwór załadunkowy. Mnie osobiści od razu skojarzyło się to z autami typu coupe-cabriolet, gdzie również klapa bagażnika ma symboliczną długość w kierunku poprzecznym, czyli wgłąb auta.

4. Jak jeździ?

Nasz egzemplarz napędzanym był wolnossącym silnikiem 1,6 Ti-VCT Zetec-SE z rodziny Sigma, w której maczała palce Yamaha. Moc maksymalna to 105 KM, a maksymalny moment obrotowy to 155 Nm. Silnik współpracował z pięciobiegową skrzynią biegów. Niestety w jeździe autostradowej ewidentnie brakowało mi szóstego biegu i to nie tylko przez moje przyzwyczajenie do obcowanie ze skrzynią sześciobiegową. Dało się to odczuć również na stacji benzynowej, gdyż na dystansie 500 km i w 90% pędzie autostradowym auto zużyło 8,6 litra benzyny na 100 kilometrów. Demonem prędkości, a zwłaszcza przyspieszenia samochód nie jest, a to wiąże się z częstym utrzymywaniem silnika na wysokich obrotach i skutkuje właśnie takim a nie innym zużyciem paliwa.

Aha, w związku z tym, że Focus podobnie do innych Fordów również ma bezkorkowy wlew paliwa, w schowku znalazłem specyficzny lejek służący do uzupełniania paliwa z kanistra. Inaczej się po prostu nie da. Warto mieć ten fakt na względzie, co by przypadkiem podwójnego wstydu nie było, gdy nam jakimś cudem zabraknie paliwa w trasie.

Waga samochodu to 1209 kg, a dopuszczalna masa całkowita 1825 kg, co daje nam ponad 600 kg ładowności.

5. Podsumowując:

Trzeci Focus utrzymał poziom swojej drugiej generacji. Po zachwytach nad pierwszym Focusem, drugi i trzeci po prostu są. Ciekawe jak rzecz ma się z najnowszym wcieleniem fordowskiego kompaktu. Z zewnątrz wygląda on dosyć atrakcyjnie, ale jak z wnętrzem i jazdą? Może kiedyś będę mógł się przekonać.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz